Από την αξιοπρέπεια... στην "ταλάντωση" ...και ποιος θα έχει την ευθύνη?

Αμερικανικά μαστορέματα τουρκικών συμφερόντων καθρεφτίζουν ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να ρισκάρουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, χάρην μιας αφελούς - και κατ' επέκταση απολίτικης - προσέγγισης που θέτει το κυπριακό ως δικοινοτικό ζήτημα. Είναι κρίσιμο να γίνει κατανοητό ότι ήδη βιώνουμε μια νέα συγκυρία, η διαχείριση της οποίας θέτει την Κύπρο στο μικροσκόπιο της ύπαρξης της.

Φαίνεται πως ο Απρίλης είναι ο μήνας της αλήθειας. Πέντε χρόνια μετά το δημοψήφισμα της αξιοπρέπειας, ήρθε στο φως άλλη μια γνωστή άγνωστη αλήθεια για το συνωμοτικό πάρε-δώσε των Αμερικανών με την Τουρκία.

Στην Κυριακάτικη έκδοση του Φιλελευθέρου τεκμηριώνεται το οργιώδες παρασκήνιο που γινόταν παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις για το Σχέδιο Αναν. Αν και η αντικειμενική πραγματικότητας μας οδήγησε πολλές φορές σε εκτιμήσεις που καταδείκνυουν πρακτικές "διπλωματικής προδοσίας" κατά της Κύπρου, εντούτοις η κάθε γραπτή επιβεβαίωση διαδραματίζει τον δικό της ρόλο στην νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Στο δημοσίευμα αποκαλύπτεται πως η Νέα Υόρκη παρότρυνε την Τουρκική πλευρά να αποδεχθεί την συνάντηση της 10ης Φεβρουαρίου 2004, επιχειρηματολογώντας για την "νέα δυναμική" συμφερόντων της Τουρκίας που διασφαλιζόταν μέσα από το Σχέδιο Ανάν. Πιο συγκεκριμένα "το Σχέδιο Αναν προστατεύει τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας και διευκολύνει την Ουάσιγκτον να υποστηρίξει την ένταξη της στην Ευρωπαική Ένωση".

2004:
Ο Αμερικάνοι επιζητούν μπαστούνια για να εγκλωβίσουν την Κύπρο στα γρανάζια των τουρκικών συμφερόντων (και όχι μόνο), η Τουρκία αναζητεί τα δικά της ενέχυρα για να συντηρήσει τις ευρωπαικές ισορροπίες ΑΛΛΑ η Κύπρος αντιστέκεται!

2009:
Οι Αγγλοαμερικάνοι αναζήτησαν νέους δρόμους (και φαίνεται να τους έχουν ήδη βρει) για να τσακίσουν τον τσαμπουκά της ελληνοκυπριακής πλευράς, προκειμένου να διασφαλίσουν νέες ποσοστώσεις στο καλά προγραμματισμένο επόμενο δημοψήφισμα. ΑΛΛΑ Η Κύπρος, με σαφή διαφοροποίηση της επίσημης πολιτικής της (από το 2008 και έπειτα) δείχνει αδυναμία να αντιληφθεί τα νέα δεδομένα της διεθνούς σκακιέρας και ταλαντεύεται στην μιζέρια της ενδοκυπριακής λύσης!

Το δημοσίευμα, έφερε ενώπιον μας μια αλήθεια αλλά και μια ευκαρία. Να αυτοκριθούμε σαν πολιτεία και σαν λαός και να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που τελικά επιδιώκουμε.

Η κυβέρνηση δια του Προέδρου της λανσάρει με μια αναίτια εμμονή ένα δικό της μοντέλο διαχείρισης του κυπριακού, που πολλές φορές δημιουργεί εφιαλτικά ερωτήματα. Συντηρώντας ένα κλίμα επιβαλλόμενης συμφιλίωσης με τους Τ/Κ προκαλεί αντιδράσεις ακόμα και στην πιο μετριοπαθή πολιτική σκέψη. Και αυτό είναι το λιγότερο, αφού η κυβερνητική τακτική δείχνει να εκχωρεί (από αφέλεια ή από στρατηγική αμέλεια) κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, το δημοσίευμα του Φιλελευθέρου έρχεται να επισφραγίσει τις ανησυχίες

• Ποιά είναι η λογική της ενδοκυπριακής λύσης, πέραν του ότι απενοχοποιεί παντελώς την Τουρκία από την εισβολή, την κατοχή και όλα τα παραλειπόμενα της΄?
• Ποιά είναι η λογική της αφαίρεσης του ισχυρού χαρτιού του βέτο, σε μια περίοδο που θα ανέμενε κανείς ότι θα το κρατούσαμε σαν άσσο στο μανίκι?

Η συγκυρία σκιαγραφεί το χάρτη της Κύπρου για τα επόμενα χρόνια. Η ίδια συγκυρία καθρεφτίζει την συνέπεια της κάθε κόκκινης γραμμής που ξεπεράστηκε. Αυτή η συγκυρία οριοθετεί όχι απλά τα όρια της εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά και τα όρια της εθνικής επιβίωσης. Απέναντι σε αυτή τη συγκυρία όλοι έχουμε υποχρέωση να τοποθετηθούμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια "χαλαρού ΟΧΙ" ή "τσιμεντωμένου ΝΑΙ". Αυτές οι τακτικές ξόφλησαν σε μια νύχτα από τον ίδιο τον λαό και εδώ είμαι υποχρεωμένη να τονίσω ότι, αν ο Πρόεδρος εκτιμά όσο διακυρρήττει την θέληση αυτού του λαού τότε ας αφουγκραστεί το λαικό αίσθημα, χωρίς τα φίλτρα της δικής του αυτοδικαίωσης.




Υ.Γ:
Αγαπητοί, το πιο βασικό ερώτημα που η ιστορία απαιτεί από εμάς να απαντήσουμε είναι, αν θέλουμε να έχουμε πατρίδα ή αν θέλουμε να γίνουμε μετανάστες στη δικιά μας την πατρίδα.
Και το ζήτημα δεν είναι πια ρητορικό.

ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ: Να μείνουν ή να φύγουν;

Το εύκολο, είναι να πει κάποιος «να φύγουν, γιατί όσο μένουν νομιμοποιούν την κατάσταση». Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως αποχωρούν από την «συγκυβέρνηση» ωραία και πανηγυρικά.

Κατά τη δική μου άποψη, αυτό εγκυμονεί μία εξαιρετικά δυσοίωνη προοπτική.

Την Κυβερνητική σύμπραξη ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ σε μία μίνιμουμ πολιτική βάση με άξονα το Κυπριακό και χρονικό ορίζοντα μέχρι το επερχόμενο δημοψήφισμα.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου θα έχουν παίξει εκπληκτικά τον ρόλο της μαριονέτας στο σκηνικό. Γιατί; Εξηγώ:
Τι είναι η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ μαζί;
Ένα 20%; Πάνω κάτω, τόσο.
Αφήνει λοιπόν η αναχώρηση από την συγκυβέρνηση ανοιχτό, ορθάνοιχτο το πεδίο για τη δημιουργία ενός δήθεν «πανεθνικού μετώπου Αριστεράς-Δεξιάς» για το καλό του τόπου.

Ένα απίστευτο πακέτο που με λίγο καλό πολιτικό μάρκετινγκ θα μοσχοπουληθεί στον κουρασμένο κόσμο της Κύπρου και θα μοσχοπουληθεί στο εξωτερικό ως το πιο ώριμο φρούτο για να περάσουν 100 ΑΝΑΝ.

Προσέξτε την τέλεια συμπαιγνία-συγκυρία-σκηνοθεσία:

Στο Βορρά με τις ευλογίες της Τουρκίας η «συνύπαρξη» Έρογλου –Ταλάτ.
Στο Νότο με τις ευλογίες της Τουρκίας επίσης η «συνύπαρξη»Χριστόφια –Αναστασιάδη.

Πως σας φαίνεται το πακέτο;
Δεν μοιάζει ιδανικό προϊόν για την «επίλυση»;
Θα παρουσιαστεί μάλιστα ως ο τεράστιος Ιστορικός Συμβιβασμός για το καλό της Κύπρου και θα μοιραστούν όλοι μαζί το βραβείο Νόμπελ στο παντοπωλείο της Στοκχόλμης.

Όχι λοιπόν! Να κάτσουν εκεί που βρίσκονται, να αναλάβουν τις ευθύνες της επιλογής που έκαμαν α) να μην στηρίξουν ενεργά τον Τάσσο στον πρώτο γύρο των εκλογών β) και να στηρίξουν μετέπειτα τον Χριστόφια.

Να παίξουν λοιπόν τώρα ενεργά το ρόλο τους καταγγελτικά διαρκώς με στοιχεία για τις όποιες ατασθαλίες και καταστρατηγήσεις των πάγιων κόκκινων γραμμών.

Να εξαναγκάσουν έτσι, τον Χριστόφια σε ρήξη αντί να την προκαλέσουν εκείνοι.

Ο μόνος τρόπος για «υγιή» αποχώρηση θα ήταν μία ρηξικέλευθη ενέργεια μεγάλου βεληνεκούς, δηλαδή η ταυτόχρονη «διάλυση» όλων των κομμάτων του κέντρου και η ενοποίηση τους σε έναν νέο δυναμικό φορέα του Κέντρου με νέα ηγεσία με έντονο το στίγμα της πολιτικής παρακαταθήκης του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ώστε να προκαλέσουν έναν έντονο κυματισμό προβληματισμών στην κοινωνία.
Αυτά νομίζω εγώ, προς το παρόν.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, διαβάστε προσεκτικά ποιοι είπαν και τι είπαν:

David Fried (26/6/2003):
«Όταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει τη διέλευση στρατιωτών μας μέσα από το έδαφός της, στο Βόρειο Ιράκ, της προσφέραμε δυο κίνητρα: αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια υπό μορφή δωρεών και δανείων και την Κύπρο υπό τη μορφή του Σχεδίου Ανάν».


Λόρδος Χάνεϊ (αμέσως μετά το "όχι" του κυπριακού λαού):
«Οι Ελληνοκύπριοι δεν πρέπει να διαφύγουν από το σχέδιο αυτό και δεν θα διαφύγουν»!


Αλέκα Παπαρήγα: (3/1/2008):
«Επιδιώκεται από τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία και την Ε.Ε. επαναφορά του Σχεδίου Ανάν...».


Jack Straw:
«Αν ξέραμε ότι δεν θα δεχόσασταν το Σχέδιο Ανάν, δεν θα σας βάζαμε στην Ε.Ε.»

Ταγίπ Ερντογάν (στο Μπούργκενστοκ):
«Με το Σχέδιο Ανάν, η Τουρκία εκπληρώνει όλους τους στόχους που έθεσε για την Κύπρο, τα τελευταία 50 χρόνια»

Και, το κερασάκι στην τούρτα. Σε ποίου τον λόγο τιμής ακουμπάει η Κύπρος:

Δημήτρης Χριστόφιας: (Ελευθεροτυπία, 11/10/2004):

«Ξένοι με καλούν να ρίξω τον Τάσσο Παπαδόπουλο ... Να ξεχάσουν ότι θα γίνω νέος Ταλάτ...».

Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας

Αρέσει δεν αρέσει ο Χριστόφιας είναι αυτή τη στιγμή Πρόεδρος της Κύπρου εκλεγμένος από τον λαό μέσα από νόμιμες διαδικασίες που δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν.

Έτσι, κάθε κριτική θα πρέπει να ικανοποιεί αν μη τι άλλο ένα βασικό κριτήριο σεβασμού αν όχι προς το πρόσωπο, αλλά προς τον Θεσμό, αλλιώς θα υπάρξει μια έντονη διολίσθηση στην πολιτική χυδαιότητα.

Το Κυπριακό, δεν ξεκίνησε το 74 και όσοι το αγνοούν αυτό μόνο καλή υπηρεσία δεν προσφέρουν στην πατρίδα.

Το Κυπριακό και η διακοινοτική ρήξη πάει από το 63 και σε αυτό έχουν ευθύνες αμφότερες οι "μητέρες πατρίδες" για διαφορετικούς λόγους και μέσα από διαφορετικές πραγματικότητες.

Το Κυπριακό από το 74 και μετά όμως δεν είναι πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μέσα από τις δύο κοινότητες γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ξεκάθαρα ζήτημα Εισβολής και Κατοχής -και μάλιστα πλέον, Ευρωπαϊκού χώρου από χώρα που "επιθυμεί" να μπει στην Ε.Ε.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν έχασε τις εκλογές επειδή ήταν "ανίκανος" ή ανεπαρκής. Ούτε γιατί ο λαός ήθελε 'έναν "Πρόεδρο Λύσης" λες και ο Τάσσος ήταν Πρόεδρος...διχοτόμησης. Αυτά, είναι ντροπή και να λέγονται.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, έχασε γιατί οι ίδιες οι δυνάμεις που έπρεπε να κινηθούν και να τον στηρίξουν είτε θεώρησαν τη νίκη δεδομένη είτε σαμποτάρισαν την κλειστή ομάδα συνεργατών που περιέβαλλε τον αείμνηστο Πρόεδρο.

Παράλληλα, μερίδα των πολιτικών του φίλων μετά το Ιστορικό Όχι του 2004, ερήμην του Προέδρου καλλιέργησαν στην κοινωνία μία τραγικά απαράδεκτη επιθετική συμπεριφορά προς όσους επέλεξαν το ΝΑΙ τότε, αγνοώντας πως πολλοί εξ αυτών ψήφιζαν το ΝΑΙ με τεράστια αγωνία για το μέλλον, με την ίδια αγωνία που είχαμε όσοι τότε ψηφίσαμε το ορθό ΟΧΙ.

Έμοιασε τότε, αυτή μερίδα να θέλει να ξανασπείρει διχασμό. Τεράστια επιπολαιότητα την οποία πληρώνουμε σήμερα έχοντας στην διακυβέρνηση της χώρας ανθρώπους που είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και έναν Πρόεδρο, στο ανώτερο σκαλοπάτι της Ιεραρχίας στερημένο ουσιαστικής Παιδείας και κινούμενο περισσότερο συναισθηματικά παρά Πολιτικά, αγνοώντας , υποτιμώντας επικίνδυνα το ίδιο το γεγονός της Κατοχής, υποτιμώντας επικίνδυνα το γεγονός πως η Κύπρος είναι Ευρωπαϊκή Χώρα (και ευτυχώς ενταγμένη στην Ευρωζώνη…).

Όσο ο κος Χριστόφιας παίζει χωρίς καμία αντίδραση από την κοινωνία τόσο θα διολισθαίνει προς μοιραία σενάρια, ακόμα και άθελά του, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την φιλοδοξία του να γίνει ο «άνθρωπος που επιτέλους έλυσε το Κυπριακό» και να τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης με τον σύντροφο Μεχμέτ. Το ίδιο ακριβώς βραβείο με το οποίο τιμήθηκε και ο μέγας «φιλέλληνας» Χένρι Κίσινγκερ….

Σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν έχει συναίσθηση της Ιστορίας του τόπου του. Το εθνικό περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε η Κύπρος εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια του είναι κάτι το «φλου» και ο Πολιτισμός του εξαντλείται φοβάμαι στις συναυλίες με ολίγον Θεοδωράκη και Τόκα με μερικά πασπαλίσματα από Τόκα.

Δεν διαθέτει την πολύτιμη αίσθηση Ιστορικής Συνέχειας που διαπερνούσε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και που σε μεγάλο βαθμό διαπερνά τον Γιατρό, αν και, πιστεύω πως ο τελευταίος υστερεί κατά παρασάγγας στην πολιτική οξυδέρκεια που διέκρινε τον τέως Πρόεδρο.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι αυτός που είναι. Πιθανόν, ένας αρκετά καλός ηθοποιός που πείθει για ένα φιλολαϊκό προφίλ, ίσως άριστος για τους στενούς πολιτικούς του φίλους και όσους τον εξυπηρετούν σε κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά, ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ και ΛΙΓΟΣ τόσο για την περιπλοκότητα του Κυπριακού, όσο και για την νέα διεθνή πραγματικότητα όπως αυτή αναδύεται από την Νέα Αμερικανική Πολιτική και την αποτελεσματική Τουρκική Διπλωματία.

Κανείς δεν θέλει να δει τον ηγέτη της χώρας του να αποτυγχάνει, εκτός αν πάσχει από πολιτική μωρία. ΄Ετσι, ούτε εγώ θέλω να δω τον κο Χριστόφια να αποτυγχάνει.

Αλλά, τι σημαίνει αυτό; Σε τι να μην αποτύχει και σε τι να πετύχει;

Να πετύχει λοιπόν, στη «Λύση».
Ερώτηση: Ως Κύπριος Πολίτης, θέλω να ξέρω επακριβώς ποια θα είναι η επόμενη μέρα της Λύσης που ονειρεύεται ο κος Χριστόφιας και οι περί αυτόν.
Και ποια θα είναι η επόμενη μέρα και η μεθεπόμενη και παρά-μεθεπόμενη για μας και τα παιδιά μας που είναι ανήλικα και πρέπει να μεγαλώσουν σε αυτή τη χώρα για αρκετά χρόνια ακόμα.

Δεν έχει ειπωθεί ούτε μία λέξη επ αυτού. Μοιάζει ο κος Χριστόφιας να θεωρεί πως όλοι μας θα συμφωνήσουμε χωρίς καμία συζήτηση σε όσα θα μας σερβίρει. Έχει την εντύπωση, πως ο Κυπριακός Λαός, «παρασύρθηκε» από τον Τάσσο Παπαδόπουλο στο πανίσχυρο ΌΧΙ και λέει «αφού αυτός μπόρεσε να τους πείσει για ΟΧΙ εγώ με τον ίδιο τρόπο θα του πείσω για ΝΑΙ».

Κλείνω τα μάτια μου και τον φαντάζομαι να κάνει από τώρα πρόβες για το δικό του «ιστορικό διάγγελμα». Βέβαια, δεν θα πει… «Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ», θα αρκεστεί στο «Κυπριακέ». Κανονικά θα πρέπει να συνεχίσει λέγοντας «Παρέλαβα από τον Τάσσο Παπαδόπουλο Κράτος και παραδίδω μια Κοινότητα, ως Κοινοτάρχης που είμαι».
Όχι, δεν πιστεύω πως ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι «Τούρκος» «όργανο των Αμερικάνων» «Προδότης» . Αυτά τα βρίσκω από φαιδρά έως γελοία και σε κάθε περίπτωση δεν είναι πολιτική κριτική και πολιτικός λόγος. Είναι συνθήματα απερίσκεπτα και άστοχα, ίσως και άδικα.

Απλά, ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι περιορισμένης πολιτικής και κοσμοπολίτικης εμβέλειας. Δεν φτάνει, δεν έχει ανάστημα, είναι ίσως άριστος για το κόμμα του αλλά μέχρι εκεί.

Αυτοί που με τα παίγνια τους πρόδωσαν τον Τ. Παπαδόπουλο ας όψονται. Όχι «εις Φιλίππους». Εδώ.

Αν πάντως στο τέλος γίνουν όλα αυτά που άλλοι σχεδιάζουν για μας χωρίς εμάς, δεν θα φταίει ο Χριστόφιας.

Εμείς θα φταίμε.