Κάθε μέρα που περνά, η ανεπάρκεια του κου Χριστόφια είναι όλο και πιο φανερή.
Αλλά επίσης όλο και πιο επικίνδυνη.
Μωροφιλοδοξία, άγνοια και αδιανόητη πολιτική αμορφωσιά διακρίνουν τον επαρχιώτη* σταλινικό ηγέτη που ουδέποτε είδε με θετικό μάτι την Ευρώπη που ουδέποτε δήλωσε περήφανος για την Ελληνική του καταγωγή, που ουδέποτε έβγαλε τα κομματικά γυαλιά που φοράει μέρα νύχτα.
Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ηγέτης της Ελληνικής Πλειοψηφίας του 80% που ιστορικά δίδει το στίγμα και την ταυτότητα της νήσου, ουδέποτε διαλάλησε δημοσίως το οτιδήποτε για την Ιστορική Κληρονομιά που συνιστά και την Ιστορική Ευθύνη.
Αυτήν την τόσο συγκεκριμένη Ιστορική Ευθύνη που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν κατανοούσε απλώς, αλλά ήταν Φυσικός και Συνειδητός Εκφραστής και Φορέας της.
Είναι δε, μια κυριολεκτική τραγωδία να ευρισκόμεθα αυτή τη στιγμή στην παρούσα συγκυρία που θα μπορούσε να είναι απολύτως ιδανική για το Κυπριακό και να έχουμε παραδώσει το τιμόνι στον πιο ανίκανο τιμονιέρη που γνώρισε ποτέ η Κύπρος.
Βεβαίως, για αυτό, έχουν την ευθύνη τους όσοι δεν εργάστηκαν ως όφειλαν για την επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Και την έχουν διπλή αυτή την ευθύνη γιατί στη συνέχεια αντί να αφήσουν τον λαό μας ήρεμο να ψηφίσει στη δεύτερη Κυριακή των Προεδρικών χωρίς επιρροές, επέλεξαν την ευθύτατη στήριξη του συγκεκριμένου μονολιθικού σταλινικού Γενικού Γραμματέα ενός σοβιετικού τύπου κόμματος ξεπερασμένου από την ιστορία.
Και τον έκαμαν Πρόεδρο της ευρωπαϊκής Κύπρου…!
Έσπειραν ανέμους.
Μόνο που τις θύελλες θα τις περιμαζέψει ο πολύπαθος Κυπριακός Ελληνισμός και όχι αυτοί.
Εμείς τώρα, που γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες διεργασίες στην πολιτική κονίστρα, για τις οποίες ελπίζουμε να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός αληθινού προοδευτικού πατριωτικού μετώπου θα θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:
Είναι η Δ.Δ.Ο μονόδρομος;
Πρέπει τάχα όλοι να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
Θα πουν ορισμένοι πως ακόμα και ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος για Δ.Δ.Ο. ομιλούσε, με την γνωστή προσθήκη περί «σωστού περιεχομένου».
Εγώ καταθέτω έναν προβληματισμό. Κατ’ αρχήν η απέραντη εκτίμησή μας προς το πρόσωπο του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν σημαίνει πως ενδεχομένως δεν αποκλίνουμε και από κάποιες θέσεις του ή δεν τις θέτουμε στη δοκιμασία του προβληματισμού.
Και ρωτάμε ευθέως: Γιατί το 80% του συνολικού πληθυσμού μίας χώρας πρέπει να αποδεχτεί με την μορφή της εκ των προτέρων τεχνητής πολιτικής ισοτιμίας την αριθμητική μειοψηφία;
Γιατί δεν τολμούμε να πούμε πως οι Τουρκοκύπριοι δεν συνιστούν τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μία εθνική Μειονότητα του 20%;
Γιατί πρέπει αυτοί οι άνθρωποι που ομιλούν άλλη γλώσσα, έχουν άλλο θρήσκευμα και άλλο ύφος και ήθος κουλτούρας να αποκτήσουν τακτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της δημογραφικής και ιστορικής πλειοψηφίας;
Προσωπικώς, δεν θα είχα τον παραμικρό δισταγμό να ψηφίσω έναν Τουρκοκύπριο πολιτικό ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας εφ όσον αυτός, κατερχόμενος ως απόλυτα ισότιμος Πολίτης – Πολιτικός στην πολιτική παλαίστρα θα με έπειθε με τον πολιτικό του λόγο πως θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και είμαι βέβαιος πως πολλοί σκέπτονται σαν εμένα.
Όμως η εκ περιτροπής Προεδρία και η Πολιτική Ισότητα με τον τρόπο που μπαίνουν αυτή τη στιγμή, συνιστούν μια φαλκίδευση και έναν βιασμό της Ιστορικής Πραγματικότητας και δικαιώνουν απόλυτα τον κατακτητή.
Γιατί αλήθεια συνομιλούμε με τους Τουρκοκύπριους;
Αυτοί εισέβαλλαν στην Κύπρο;
Κατά τη γνώμη μας η ευρωπαϊκή Κύπρος θα όφειλε πεισματικά να στριμώξει την Τουρκία σε απευθείας συνομιλίες για τον τερματισμό της κατοχής συνδέοντας ευθέως τα πάντα με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη.
Συνομιλώντας με τον κο Ταλάτ σήμερα, με τον κύριο Έρογλου αύριο, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αφαιρούμε κάθε ίχνος ενοχής από την Τουρκία και να μεταθέτουμε το πρόβλημα μακριά από τις πραγματικές του διαστάσεις.
Ελπίζουμε, πως οι διεργασίες που παρατηρούμε στον πολιτικό κόσμο αυτή τη στιγμή να οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα.
Ελπίζουμε, γιατί ο Δεκέμβριος είναι στο κατώφλι και γιατί οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι καυτοί και θα πρέπει να δοθούν πραγματικές Μάχες κυρίως στο εσωτερικό μέτωπο ούτως ώστε η πολιτική ηγεσία να νιώσει αφόρητα την πίεση της ιστορίας και του εθνικού πεπρωμένου.
Και παράλληλα να ενημερωθεί σε βάθος ο λαός για το τι του ετοιμάζουν εν αγνοία του.
*Δεν συνιστά μομφή ασφαλώς η επαρχιώτικη καταγωγή του κου Χριστόφια. Αυτό για το οποίο τον μέμφομαι, είναι πως ουδέποτε είδε τίποτα πιο πέρα από αυτά που εγνώρισε στην επαρχία του και στην ιδεολογική του πατρίδα που πλέον δεν υπάρχει.
Ο κύριος αυτός απλώς δεν έχει την Παιδεία και τη Γνώση για να είναι Πρόεδρος μιας χώρας και μάλιστα Ευρωπαϊκής.
Αλλά επίσης όλο και πιο επικίνδυνη.
Μωροφιλοδοξία, άγνοια και αδιανόητη πολιτική αμορφωσιά διακρίνουν τον επαρχιώτη* σταλινικό ηγέτη που ουδέποτε είδε με θετικό μάτι την Ευρώπη που ουδέποτε δήλωσε περήφανος για την Ελληνική του καταγωγή, που ουδέποτε έβγαλε τα κομματικά γυαλιά που φοράει μέρα νύχτα.
Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ηγέτης της Ελληνικής Πλειοψηφίας του 80% που ιστορικά δίδει το στίγμα και την ταυτότητα της νήσου, ουδέποτε διαλάλησε δημοσίως το οτιδήποτε για την Ιστορική Κληρονομιά που συνιστά και την Ιστορική Ευθύνη.
Αυτήν την τόσο συγκεκριμένη Ιστορική Ευθύνη που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν κατανοούσε απλώς, αλλά ήταν Φυσικός και Συνειδητός Εκφραστής και Φορέας της.
Είναι δε, μια κυριολεκτική τραγωδία να ευρισκόμεθα αυτή τη στιγμή στην παρούσα συγκυρία που θα μπορούσε να είναι απολύτως ιδανική για το Κυπριακό και να έχουμε παραδώσει το τιμόνι στον πιο ανίκανο τιμονιέρη που γνώρισε ποτέ η Κύπρος.
Βεβαίως, για αυτό, έχουν την ευθύνη τους όσοι δεν εργάστηκαν ως όφειλαν για την επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Και την έχουν διπλή αυτή την ευθύνη γιατί στη συνέχεια αντί να αφήσουν τον λαό μας ήρεμο να ψηφίσει στη δεύτερη Κυριακή των Προεδρικών χωρίς επιρροές, επέλεξαν την ευθύτατη στήριξη του συγκεκριμένου μονολιθικού σταλινικού Γενικού Γραμματέα ενός σοβιετικού τύπου κόμματος ξεπερασμένου από την ιστορία.
Και τον έκαμαν Πρόεδρο της ευρωπαϊκής Κύπρου…!
Έσπειραν ανέμους.
Μόνο που τις θύελλες θα τις περιμαζέψει ο πολύπαθος Κυπριακός Ελληνισμός και όχι αυτοί.
Εμείς τώρα, που γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες διεργασίες στην πολιτική κονίστρα, για τις οποίες ελπίζουμε να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός αληθινού προοδευτικού πατριωτικού μετώπου θα θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:
Είναι η Δ.Δ.Ο μονόδρομος;
Πρέπει τάχα όλοι να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
Θα πουν ορισμένοι πως ακόμα και ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος για Δ.Δ.Ο. ομιλούσε, με την γνωστή προσθήκη περί «σωστού περιεχομένου».
Εγώ καταθέτω έναν προβληματισμό. Κατ’ αρχήν η απέραντη εκτίμησή μας προς το πρόσωπο του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν σημαίνει πως ενδεχομένως δεν αποκλίνουμε και από κάποιες θέσεις του ή δεν τις θέτουμε στη δοκιμασία του προβληματισμού.
Και ρωτάμε ευθέως: Γιατί το 80% του συνολικού πληθυσμού μίας χώρας πρέπει να αποδεχτεί με την μορφή της εκ των προτέρων τεχνητής πολιτικής ισοτιμίας την αριθμητική μειοψηφία;
Γιατί δεν τολμούμε να πούμε πως οι Τουρκοκύπριοι δεν συνιστούν τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μία εθνική Μειονότητα του 20%;
Γιατί πρέπει αυτοί οι άνθρωποι που ομιλούν άλλη γλώσσα, έχουν άλλο θρήσκευμα και άλλο ύφος και ήθος κουλτούρας να αποκτήσουν τακτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της δημογραφικής και ιστορικής πλειοψηφίας;
Προσωπικώς, δεν θα είχα τον παραμικρό δισταγμό να ψηφίσω έναν Τουρκοκύπριο πολιτικό ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας εφ όσον αυτός, κατερχόμενος ως απόλυτα ισότιμος Πολίτης – Πολιτικός στην πολιτική παλαίστρα θα με έπειθε με τον πολιτικό του λόγο πως θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και είμαι βέβαιος πως πολλοί σκέπτονται σαν εμένα.
Όμως η εκ περιτροπής Προεδρία και η Πολιτική Ισότητα με τον τρόπο που μπαίνουν αυτή τη στιγμή, συνιστούν μια φαλκίδευση και έναν βιασμό της Ιστορικής Πραγματικότητας και δικαιώνουν απόλυτα τον κατακτητή.
Γιατί αλήθεια συνομιλούμε με τους Τουρκοκύπριους;
Αυτοί εισέβαλλαν στην Κύπρο;
Κατά τη γνώμη μας η ευρωπαϊκή Κύπρος θα όφειλε πεισματικά να στριμώξει την Τουρκία σε απευθείας συνομιλίες για τον τερματισμό της κατοχής συνδέοντας ευθέως τα πάντα με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη.
Συνομιλώντας με τον κο Ταλάτ σήμερα, με τον κύριο Έρογλου αύριο, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αφαιρούμε κάθε ίχνος ενοχής από την Τουρκία και να μεταθέτουμε το πρόβλημα μακριά από τις πραγματικές του διαστάσεις.
Ελπίζουμε, πως οι διεργασίες που παρατηρούμε στον πολιτικό κόσμο αυτή τη στιγμή να οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα.
Ελπίζουμε, γιατί ο Δεκέμβριος είναι στο κατώφλι και γιατί οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι καυτοί και θα πρέπει να δοθούν πραγματικές Μάχες κυρίως στο εσωτερικό μέτωπο ούτως ώστε η πολιτική ηγεσία να νιώσει αφόρητα την πίεση της ιστορίας και του εθνικού πεπρωμένου.
Και παράλληλα να ενημερωθεί σε βάθος ο λαός για το τι του ετοιμάζουν εν αγνοία του.
*Δεν συνιστά μομφή ασφαλώς η επαρχιώτικη καταγωγή του κου Χριστόφια. Αυτό για το οποίο τον μέμφομαι, είναι πως ουδέποτε είδε τίποτα πιο πέρα από αυτά που εγνώρισε στην επαρχία του και στην ιδεολογική του πατρίδα που πλέον δεν υπάρχει.
Ο κύριος αυτός απλώς δεν έχει την Παιδεία και τη Γνώση για να είναι Πρόεδρος μιας χώρας και μάλιστα Ευρωπαϊκής.
** Στη φωτογραφία βλέπουμε τον έφηβο Χριστόφια όταν το όνειρό του ήταν να γίνει περιπτεριούχος και να πωλεί εφημερίδες. Δυστυχώς επρόδωσε το όνειρό του και απέδειξε και αυτός πως όταν προδίδεις τα όνειρά σου, στη συνέχεια προδίδεις τα πάντα.
