Κύπρος: Ακυβέρνητη Πολιτεία σε άγρια νερά και ο "καπετάνιος" με τρικυμία εν κρανίω...

Κάθε μέρα που περνά, η ανεπάρκεια του κου Χριστόφια είναι όλο και πιο φανερή.

Αλλά επίσης όλο και πιο επικίνδυνη.

Μωροφιλοδοξία, άγνοια και αδιανόητη πολιτική αμορφωσιά διακρίνουν τον επαρχιώτη* σταλινικό ηγέτη που ουδέποτε είδε με θετικό μάτι την Ευρώπη που ουδέποτε δήλωσε περήφανος για την Ελληνική του καταγωγή, που ουδέποτε έβγαλε τα κομματικά γυαλιά που φοράει μέρα νύχτα.

Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ηγέτης της Ελληνικής Πλειοψηφίας του 80% που ιστορικά δίδει το στίγμα και την ταυτότητα της νήσου, ουδέποτε διαλάλησε δημοσίως το οτιδήποτε για την Ιστορική Κληρονομιά που συνιστά και την Ιστορική Ευθύνη.

Αυτήν την τόσο συγκεκριμένη Ιστορική Ευθύνη που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν κατανοούσε απλώς, αλλά ήταν Φυσικός και Συνειδητός Εκφραστής και Φορέας της.

Είναι δε, μια κυριολεκτική τραγωδία να ευρισκόμεθα αυτή τη στιγμή στην παρούσα συγκυρία που θα μπορούσε να είναι απολύτως ιδανική για το Κυπριακό και να έχουμε παραδώσει το τιμόνι στον πιο ανίκανο τιμονιέρη που γνώρισε ποτέ η Κύπρος.

Βεβαίως, για αυτό, έχουν την ευθύνη τους όσοι δεν εργάστηκαν ως όφειλαν για την επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Και την έχουν διπλή αυτή την ευθύνη γιατί στη συνέχεια αντί να αφήσουν τον λαό μας ήρεμο να ψηφίσει στη δεύτερη Κυριακή των Προεδρικών χωρίς επιρροές, επέλεξαν την ευθύτατη στήριξη του συγκεκριμένου μονολιθικού σταλινικού Γενικού Γραμματέα ενός σοβιετικού τύπου κόμματος ξεπερασμένου από την ιστορία.

Και τον έκαμαν Πρόεδρο της ευρωπαϊκής Κύπρου…!

Έσπειραν ανέμους.

Μόνο που τις θύελλες θα τις περιμαζέψει ο πολύπαθος Κυπριακός Ελληνισμός και όχι αυτοί.

Εμείς τώρα, που γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες διεργασίες στην πολιτική κονίστρα, για τις οποίες ελπίζουμε να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός αληθινού προοδευτικού πατριωτικού μετώπου θα θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:

Είναι η Δ.Δ.Ο μονόδρομος;
Πρέπει τάχα όλοι να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

Θα πουν ορισμένοι πως ακόμα και ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος για Δ.Δ.Ο. ομιλούσε, με την γνωστή προσθήκη περί «σωστού περιεχομένου».

Εγώ καταθέτω έναν προβληματισμό. Κατ’ αρχήν η απέραντη εκτίμησή μας προς το πρόσωπο του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν σημαίνει πως ενδεχομένως δεν αποκλίνουμε και από κάποιες θέσεις του ή δεν τις θέτουμε στη δοκιμασία του προβληματισμού.

Και ρωτάμε ευθέως: Γιατί το 80% του συνολικού πληθυσμού μίας χώρας πρέπει να αποδεχτεί με την μορφή της εκ των προτέρων τεχνητής πολιτικής ισοτιμίας την αριθμητική μειοψηφία;
Γιατί δεν τολμούμε να πούμε πως οι Τουρκοκύπριοι δεν συνιστούν τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μία εθνική Μειονότητα του 20%;
Γιατί πρέπει αυτοί οι άνθρωποι που ομιλούν άλλη γλώσσα, έχουν άλλο θρήσκευμα και άλλο ύφος και ήθος κουλτούρας να αποκτήσουν τακτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της δημογραφικής και ιστορικής πλειοψηφίας;

Προσωπικώς, δεν θα είχα τον παραμικρό δισταγμό να ψηφίσω έναν Τουρκοκύπριο πολιτικό ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας εφ όσον αυτός, κατερχόμενος ως απόλυτα ισότιμος Πολίτης – Πολιτικός στην πολιτική παλαίστρα θα με έπειθε με τον πολιτικό του λόγο πως θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και είμαι βέβαιος πως πολλοί σκέπτονται σαν εμένα.

Όμως η εκ περιτροπής Προεδρία και η Πολιτική Ισότητα με τον τρόπο που μπαίνουν αυτή τη στιγμή, συνιστούν μια φαλκίδευση και έναν βιασμό της Ιστορικής Πραγματικότητας και δικαιώνουν απόλυτα τον κατακτητή.

Γιατί αλήθεια συνομιλούμε με τους Τουρκοκύπριους;
Αυτοί εισέβαλλαν στην Κύπρο;

Κατά τη γνώμη μας η ευρωπαϊκή Κύπρος θα όφειλε πεισματικά να στριμώξει την Τουρκία σε απευθείας συνομιλίες για τον τερματισμό της κατοχής συνδέοντας ευθέως τα πάντα με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη.

Συνομιλώντας με τον κο Ταλάτ σήμερα, με τον κύριο Έρογλου αύριο, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αφαιρούμε κάθε ίχνος ενοχής από την Τουρκία και να μεταθέτουμε το πρόβλημα μακριά από τις πραγματικές του διαστάσεις.

Ελπίζουμε, πως οι διεργασίες που παρατηρούμε στον πολιτικό κόσμο αυτή τη στιγμή να οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα.

Ελπίζουμε, γιατί ο Δεκέμβριος είναι στο κατώφλι και γιατί οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι καυτοί και θα πρέπει να δοθούν πραγματικές Μάχες κυρίως στο εσωτερικό μέτωπο ούτως ώστε η πολιτική ηγεσία να νιώσει αφόρητα την πίεση της ιστορίας και του εθνικού πεπρωμένου.

Και παράλληλα να ενημερωθεί σε βάθος ο λαός για το τι του ετοιμάζουν εν αγνοία του.


*Δεν συνιστά μομφή ασφαλώς η επαρχιώτικη καταγωγή του κου Χριστόφια. Αυτό για το οποίο τον μέμφομαι, είναι πως ουδέποτε είδε τίποτα πιο πέρα από αυτά που εγνώρισε στην επαρχία του και στην ιδεολογική του πατρίδα που πλέον δεν υπάρχει.
Ο κύριος αυτός απλώς δεν έχει την Παιδεία και τη Γνώση για να είναι Πρόεδρος μιας χώρας και μάλιστα Ευρωπαϊκής.

** Στη φωτογραφία βλέπουμε τον έφηβο Χριστόφια όταν το όνειρό του ήταν να γίνει περιπτεριούχος και να πωλεί εφημερίδες. Δυστυχώς επρόδωσε το όνειρό του και απέδειξε και αυτός πως όταν προδίδεις τα όνειρά σου, στη συνέχεια προδίδεις τα πάντα.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ(ΜΑΓΑΡΙΟΣ)ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ: Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Η Κυπριακή Δημοκρατία, παραμένει υπό ξένη στρατιωτική κατοχή επί 34 χρόνια.
Το τουρκικό έγκλημα εις βάρος της Κύπρου, που έλαβε χώρα το 1974 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, παραμένει ατιμώρητο.

Οι βιασμοί, οι φόνοι, οι εκτελέσεις, οι εξαφανίσεις, η προσφυγοποίηση σχεδόν του μισού πληθυσμού της Κύπρου, είναι μόνο μερικές απο τις πτυχές της κυπριακής τραγωδίας.
Δυστυχώς οι προσπάθειες του διεθνούς παράγοντα για επίλυση του Κυπριακού, όχι μόνο ευνοούσαν υπέρμετρα την Τουρκία και τα συμφέροντά της, αλλά κατέληγαν, σχεδόν όλες, στη νομιμοποίηση των εγκλημάτων της.

Το 2004, είχαμε το Σχέδιο Ανάν. Το οποίο ενώ εμφανέστατα νομιμοποιούσε την κατοχή και τα παράγωγά της, έβρισκε αρκετούς υποστηρικτές τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα.
Άτομα που παρουσίαζαν το διχοτομικό και άδικο αυτό Σχέδιο λύσης, ως "τελευταία και μοναδική ευκαιρία".

Ένας από τους ένθερμους προπαγανδιστές του Σχεδίου αυτού, ήταν ο (πρώην σκληροπυρηνικός στις απόψεις του στο Κυπριακό) δημοσιογράφος, ο Μακάριος Δρουσιώτης.

Στα πλαίσια της προπαγάνδας του, δε δίστασε ακόμη και να επιτεθεί ανοίκεια στον πρώην προϊστάμενό του (τον καιρό της "Επίκαιρης") Λάζαρο Μαύρο, άτομο γνωστό για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του και για τους αγώνες του για την Κύπρο, παρουσιάζοντάς τον ως φασίστα και εοκαβητατζή!

Μέχρι και τον Αλέκο Παναγούλη έφτασε στο σημείο να καθυβρίζει σε κάποια φάση της "σπουδαίας καριέρας του", ο Μ. Δρουσιώτης.

Ο δημοσιογραφικός και πολιτικός βίος του βρίθει σημαντικών σημείων αναφοράς, με αποκορύφωμα τις τελευταίες αποκαλύψεις ότι τραπέζωνε στο βουνό, διάφορους οπαδούς της επαναφοράς του Σχεδίου Ανάν, καθώς και αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών. (http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2009/09/t_13.html, http://www.efylakas.com/archives/2435)

Ο Μακάριος Δρουσιώτης, εύλογα, για τον τρόπο με τον οποίο αρθρογραφεί, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως Μαγάριος Δρουσιώτης.

Γιατί αντί να συστρατεύεται με τον κυπριακό ελληνισμό, στην προσπάθειά του για επιβίωση και απαλλαγή από την κατοχή, επανειλημμένα υποβαθμίζει τις ευθύνες της Τουρκίας και των ξένων προστατών της και ρίχνει λάσπη και μαγαρίζει εναντίον των συμπατριωτών του Ελληνοκυπρίων και των θυμάτων της κατοχής. Ιδού κάποια από τα έργα και τις ημέρες του Μαγάριου:

1) όταν το 2004 επιβεβαιώνονταν περίτρανα ότι οι ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη χρηματοδότησαν το "ΝΑΙ" στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν, το δημοσιογραφικό καθήκον του Μαγάριου, δεν τον οδηγούσε στο να εντοπίσει ποιοι τα πήραν από τους Αμερικάνους, αλλά να μας βγάλει όλους φαντασιόπληκτους και τρελούς, ιδίως τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, ο οποίος εύλογα είπε ότι δε θα υπήρχαν αποδείξεις και χαρτόσημα και ότι τη χρηματοδότηση την καταμαρτυρούσε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Βεβαίως η χρηματοδότηση του ΝΑΙ από τους ξένους πλέον έχει επιβεβαιωθεί και δικαστικά, αλλά και μέσω παραδοχής των Ηνωμένων Εθνών σε έγγραφά τους.

Όμως ο Μαγάριος, αφιέρωνε ώρες και ημέρες, αντί στο να βρει τους πράκτορες και τους δωροδοκούμενους, στο να διαψεύσει την είδηση. Ως να είχε διοριστεί τίποτα εκπρόσωπος της Αμερικανικής πρεσβείας!

Γύρισε λοιπόν κι ένα σχετικό ντοκιμαντέρ, με το οποίο διέψευδε όλα τα στοιχεία εναντίον των Αμερικάνων και το παρουσίασε και δημόσια.

Κατά τη γνώμη μας, το εν λόγω ντοκιμαντέρ είναι ένα μνημόνιο βλακείας και διαστρέβλωσης. Τίτλος του, "η περιρρέουσα ατμόσφαιρα", τον οποίο ο Μαγάριος επέλεξε για να ειρωνευτεί τον Τ. Παπαδόπουλο.

Ο Μαγάριος είχε ψύχωση εναντίον του Τάσσου Παπαδόπουλου. Προφανώς γιατί αντιλαμβανόταν ότι ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό εμπόδιο για να περάσουν τα σχέδια της Τουρκίας και των αξιωματούχων φίλων του.


2) συνεχώς σπίλωνε τη φήμη και την υπόληψη του Τάσσου Παπαδόπουλου, όσο αυτός ήταν Πρόεδρος.

Είναι βέβαια περίεργο το μίσος του κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου, διότι μέχρι και την 23η Φεβρουαρίου 2003 (στον ΠΟΛΙΤΗ) ο ίδιος δημοσιογράφος τον αποθέωνε.

Ενώ σε πρόσφατα βιβλία του (πχ το "Η Πρώτη Διχοτόμηση") αφήνει να υπονοηθεί πως ο Τάσσος ήθελε, δήθεν, να "καθαρίσει" τους Τουρκοκυπρίους.

Έγραφε τότε και παραδεχόταν πως ο Τάσσος δεν ήταν «άμεσα αναμεμιγμένος σε υποθέσεις βίας κατά Τουρκοκυπρίων».

Δήλωνε επίσης απερίφραστα ότι «η υποστήριξη (του Τάσσου) από την Αριστερά, που παραδοσιακά είχε τις καλύτερες σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους, αποτελεί το εχέγγυο ότι θα τις τηρήσει». (http://www.noitikiantistasis.com/wordpress/?p=141).

Ήταν τόσο χυδαία η κατά καιρούς αρθρογραφία του, που μέχρι και παρουσίαζε το μόνο από τους 3 υποψήφιους στις προεδρικές εκλογές της Κύπρου, που αντιστεκόταν στους Αγγλοαμερικάνους και τους σχεδιασμούς τους, ως ευνοούμενο των Αμερικάνων!!!!

Ακόμη και μετά θάνατον, κατηγορούσε την οικογένειά του Προέδρου Παπαδόπουλου, η οποία έχει δώσει εδώ και δεκαετίες μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας στην κυπριακή κοινωνία, ως μια μικροπρεπή και πικροπρεπή οικογένεια που κατηγορούσε το Δ. Χριστόφια για το θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου και που ήθελε να εκμεταλλευτεί πολιτικά το θάνατο του Τάσσου, διοργανώνοντας συλλαλητήρια στο χώρο της κηδείας.

Βεβαίως η πραγματικότητα είναι ότι η ανωτερότητα της οικογένειας του Τ. Παπαδόπουλου είναι τόσο μεγάλη, που όχι μόνο δεν είχαν οιαδήποτε αισθήματα πίκρας απέναντι στο Δ. Χριστόφια (αντίθετα του επέτρεψαν να μιλήσει στην κηδεία και να εκφωνήσει ένα -υβριστικό επικήδειο- για τον Τ. Παπαδόπουλο) αλλά έδωσαν και οδηγίες να κλείσουν οι πόρτες της Εκκλησίας κατά την κηδεία καταπνίγοντας και τη λαϊκή οργή που υπήρχε σε χιλιάδες άτομα που ήταν στο προαύλιο της εκκλησίας και τα οποία ήταν έτοιμα να εκφράσουν την αγανάκτισή τους για τον άδικο χαμό του Τ. Παπαδόπουλου.

Αυτό δείχνει ότι κάθε άλλο παρά υπήρχε πρόθεση πολιτικής εκμετάλλευσης του θανάτου του Τ. Παπαδόπουλου.

3) ενώ αποκαλύπτονταν φρικτά εγκλήματα του Αττίλα το περασμένο καλοκαίρι, ο Μαγάριος, χρησιμοποιώντας ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, τα παρουσίαζε ως "αντίποινα σε δικά μας εγκλήματα", κάτι το οποίο έχει αποδειχτεί ότι πρόκειτο για γνωστές αρλούμπες του Μαγάριου.

Μάλιστα, ακόμη επιμένει να μην απαντά στα ερωτήματα που του τίθενται από τον ακαδημαϊκό Κώστα Μαυρίδη και το "Κυπριακό Ποντίκι" σχετικά με το συμβάν και τα οποία τον διαψεύδουν (http://pontiki.com.cy/index.php/23/3206.html).

Αμφισβητούσε επίσης τις αποκαλύψεις για δολοφονία 320 Ε/Κ που έγιναν πρόσφατα από τουρκοκυπριακή εφημερίδα, προκαλώντας τη δίκαιη οργή του Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ.

Δείπνο στο εξοχικό του Μαγάριου στο βουνό

4) ενώ ο Αττίλας έκανε τα αίσχιστα στο θέμα της μετάβασης προσκυνητών στον Άγιο Μάμα, για τη θρησκευτική γιορτή του Αγίου, εμποδίζοντας τη διέλευσή τους, παρά τα προηγουμένως συμφωνηθέντα, ο Μαγάριος παρουσίαζε το θέμα ως περίπου προβοκάτσια του Γ. Ομήρου, του κοινοτάρχη Κ. Πύργου και καναλάρχη.

5) ενώ ο ίδιος διοργάνωνε πολιτικά τραπεζώματα με καλεσμένους γνωστούς υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν και αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών, κάτι το οποίο αποκαλύφθηκε πρόσφατα με διαρροή εγγράφων των Ηνωμένων Εθνών ( δεστε σχετικά: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2009/09/blog-post_8932.html, http://eretiko-istologio.blogspot.com/2009/09/blog-post_19.html, http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/09/blog-post_1185.html, http://www.efylakas.com/archives/2425), κατηγορούσε τους όσους αντιδρούν σε μια άδικη λύση, ότι διοργανώνουν συνομωσίες για να αποτρέψουν τη "λύση". Για να συναντήσει πάλι την αντίδραση του Τουρκοκύπριου συναδέλφου του Σενέρ Λεβέντ. Ενώ δηλαδή ο ίδιος οργάνωνε πολιτικά τραπεζώματα, είχε το θράσος να μιλά για ανύπαρκτες συνομωσίες άλλων. Προφανώς έκρινε εξ' ιδίων τα αλλοτρια.

Ο Μαγάριος Δρουσιώτης, είναι δυστυχώς, ένας εκ των συνηγόρων της Τουρκίας στον ελληνοκυπριακό τύπο. Και, έχοντας ξεπεράσει σήμερα, ακόμη και τον Αλ. Κωνσταντινίδη, είναι η ντροπή της κυπριακής δημοσιογραφίας!

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ BLOGS

Σημείωση:

Δεν ξέρουμε ποια ακριβώς η σχέση του Μακάριου Δρουσιώτη, με το Φάνο Δρουσιώτη, ο οποίος και είναι εργοδοτούμενος σε καζίνο των κατεχομένων, θησαυρίζοντας προδοτικά εις βάρος της πατρίδας του.

Σίγουρα όμως έχουν το ίδιο επώνυμο, το οποίο προσδιορίζει και τη γεωγραφική τους καταγωγή: το χωριό Δρούσια. Ένα χωριό της επαρχίας Πάφου, με έντονες δημοκρατικές ευαισθησίες (ο Τ. Παπαδόπουλος είχε λάβει 45% στις προηγούμενες εκλογές).
Μαγάριος και Φάνος Δρουσιώτης, είναι οι δύο επώνυμες ντροπές της Δρούσιας.

Σημείωση 2:

Βεβαίως, υπάρχει και ένα άτομο που τιμά την κυπριακή ειδικότερα και την ελληνική δημοσιογραφία εν γένει. Και είναι το αντίπαλο δέος του Μαγάριου.
Πρόκειται για ένα δημοσιογράφο με σπουδαίο ερευνητικό έργο, συγγραφέα έγκυρων βιβλίων (σε αντίθεση με το Μαγάριο, δεν απολογείται για τα βιβλία του σε εοκαβητατζήδες). Ένα σπουδαίο αγωνιστή που αποκαλύπτει συνεχώς τις συνομωσίες που ξετυλίγονται σε βάρος της Κύπρου μας.

Μιχάλη Ιγνατίου, σε ευχαριστούμε. Όσο πολύ ο Μαγάριος μαγαρίζει την κυπριακή και την ελληνική δημοσιογραφία, τόσο εσύ την κοσμείς.

Δεν ξεχνώ το καθεστώς

Από την αξιοπρέπεια... στην "ταλάντωση" ...και ποιος θα έχει την ευθύνη?

Αμερικανικά μαστορέματα τουρκικών συμφερόντων καθρεφτίζουν ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να ρισκάρουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, χάρην μιας αφελούς - και κατ' επέκταση απολίτικης - προσέγγισης που θέτει το κυπριακό ως δικοινοτικό ζήτημα. Είναι κρίσιμο να γίνει κατανοητό ότι ήδη βιώνουμε μια νέα συγκυρία, η διαχείριση της οποίας θέτει την Κύπρο στο μικροσκόπιο της ύπαρξης της.

Φαίνεται πως ο Απρίλης είναι ο μήνας της αλήθειας. Πέντε χρόνια μετά το δημοψήφισμα της αξιοπρέπειας, ήρθε στο φως άλλη μια γνωστή άγνωστη αλήθεια για το συνωμοτικό πάρε-δώσε των Αμερικανών με την Τουρκία.

Στην Κυριακάτικη έκδοση του Φιλελευθέρου τεκμηριώνεται το οργιώδες παρασκήνιο που γινόταν παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις για το Σχέδιο Αναν. Αν και η αντικειμενική πραγματικότητας μας οδήγησε πολλές φορές σε εκτιμήσεις που καταδείκνυουν πρακτικές "διπλωματικής προδοσίας" κατά της Κύπρου, εντούτοις η κάθε γραπτή επιβεβαίωση διαδραματίζει τον δικό της ρόλο στην νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Στο δημοσίευμα αποκαλύπτεται πως η Νέα Υόρκη παρότρυνε την Τουρκική πλευρά να αποδεχθεί την συνάντηση της 10ης Φεβρουαρίου 2004, επιχειρηματολογώντας για την "νέα δυναμική" συμφερόντων της Τουρκίας που διασφαλιζόταν μέσα από το Σχέδιο Ανάν. Πιο συγκεκριμένα "το Σχέδιο Αναν προστατεύει τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας και διευκολύνει την Ουάσιγκτον να υποστηρίξει την ένταξη της στην Ευρωπαική Ένωση".

2004:
Ο Αμερικάνοι επιζητούν μπαστούνια για να εγκλωβίσουν την Κύπρο στα γρανάζια των τουρκικών συμφερόντων (και όχι μόνο), η Τουρκία αναζητεί τα δικά της ενέχυρα για να συντηρήσει τις ευρωπαικές ισορροπίες ΑΛΛΑ η Κύπρος αντιστέκεται!

2009:
Οι Αγγλοαμερικάνοι αναζήτησαν νέους δρόμους (και φαίνεται να τους έχουν ήδη βρει) για να τσακίσουν τον τσαμπουκά της ελληνοκυπριακής πλευράς, προκειμένου να διασφαλίσουν νέες ποσοστώσεις στο καλά προγραμματισμένο επόμενο δημοψήφισμα. ΑΛΛΑ Η Κύπρος, με σαφή διαφοροποίηση της επίσημης πολιτικής της (από το 2008 και έπειτα) δείχνει αδυναμία να αντιληφθεί τα νέα δεδομένα της διεθνούς σκακιέρας και ταλαντεύεται στην μιζέρια της ενδοκυπριακής λύσης!

Το δημοσίευμα, έφερε ενώπιον μας μια αλήθεια αλλά και μια ευκαρία. Να αυτοκριθούμε σαν πολιτεία και σαν λαός και να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που τελικά επιδιώκουμε.

Η κυβέρνηση δια του Προέδρου της λανσάρει με μια αναίτια εμμονή ένα δικό της μοντέλο διαχείρισης του κυπριακού, που πολλές φορές δημιουργεί εφιαλτικά ερωτήματα. Συντηρώντας ένα κλίμα επιβαλλόμενης συμφιλίωσης με τους Τ/Κ προκαλεί αντιδράσεις ακόμα και στην πιο μετριοπαθή πολιτική σκέψη. Και αυτό είναι το λιγότερο, αφού η κυβερνητική τακτική δείχνει να εκχωρεί (από αφέλεια ή από στρατηγική αμέλεια) κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, το δημοσίευμα του Φιλελευθέρου έρχεται να επισφραγίσει τις ανησυχίες

• Ποιά είναι η λογική της ενδοκυπριακής λύσης, πέραν του ότι απενοχοποιεί παντελώς την Τουρκία από την εισβολή, την κατοχή και όλα τα παραλειπόμενα της΄?
• Ποιά είναι η λογική της αφαίρεσης του ισχυρού χαρτιού του βέτο, σε μια περίοδο που θα ανέμενε κανείς ότι θα το κρατούσαμε σαν άσσο στο μανίκι?

Η συγκυρία σκιαγραφεί το χάρτη της Κύπρου για τα επόμενα χρόνια. Η ίδια συγκυρία καθρεφτίζει την συνέπεια της κάθε κόκκινης γραμμής που ξεπεράστηκε. Αυτή η συγκυρία οριοθετεί όχι απλά τα όρια της εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά και τα όρια της εθνικής επιβίωσης. Απέναντι σε αυτή τη συγκυρία όλοι έχουμε υποχρέωση να τοποθετηθούμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια "χαλαρού ΟΧΙ" ή "τσιμεντωμένου ΝΑΙ". Αυτές οι τακτικές ξόφλησαν σε μια νύχτα από τον ίδιο τον λαό και εδώ είμαι υποχρεωμένη να τονίσω ότι, αν ο Πρόεδρος εκτιμά όσο διακυρρήττει την θέληση αυτού του λαού τότε ας αφουγκραστεί το λαικό αίσθημα, χωρίς τα φίλτρα της δικής του αυτοδικαίωσης.




Υ.Γ:
Αγαπητοί, το πιο βασικό ερώτημα που η ιστορία απαιτεί από εμάς να απαντήσουμε είναι, αν θέλουμε να έχουμε πατρίδα ή αν θέλουμε να γίνουμε μετανάστες στη δικιά μας την πατρίδα.
Και το ζήτημα δεν είναι πια ρητορικό.

ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ: Να μείνουν ή να φύγουν;

Το εύκολο, είναι να πει κάποιος «να φύγουν, γιατί όσο μένουν νομιμοποιούν την κατάσταση». Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως αποχωρούν από την «συγκυβέρνηση» ωραία και πανηγυρικά.

Κατά τη δική μου άποψη, αυτό εγκυμονεί μία εξαιρετικά δυσοίωνη προοπτική.

Την Κυβερνητική σύμπραξη ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ σε μία μίνιμουμ πολιτική βάση με άξονα το Κυπριακό και χρονικό ορίζοντα μέχρι το επερχόμενο δημοψήφισμα.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου θα έχουν παίξει εκπληκτικά τον ρόλο της μαριονέτας στο σκηνικό. Γιατί; Εξηγώ:
Τι είναι η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ μαζί;
Ένα 20%; Πάνω κάτω, τόσο.
Αφήνει λοιπόν η αναχώρηση από την συγκυβέρνηση ανοιχτό, ορθάνοιχτο το πεδίο για τη δημιουργία ενός δήθεν «πανεθνικού μετώπου Αριστεράς-Δεξιάς» για το καλό του τόπου.

Ένα απίστευτο πακέτο που με λίγο καλό πολιτικό μάρκετινγκ θα μοσχοπουληθεί στον κουρασμένο κόσμο της Κύπρου και θα μοσχοπουληθεί στο εξωτερικό ως το πιο ώριμο φρούτο για να περάσουν 100 ΑΝΑΝ.

Προσέξτε την τέλεια συμπαιγνία-συγκυρία-σκηνοθεσία:

Στο Βορρά με τις ευλογίες της Τουρκίας η «συνύπαρξη» Έρογλου –Ταλάτ.
Στο Νότο με τις ευλογίες της Τουρκίας επίσης η «συνύπαρξη»Χριστόφια –Αναστασιάδη.

Πως σας φαίνεται το πακέτο;
Δεν μοιάζει ιδανικό προϊόν για την «επίλυση»;
Θα παρουσιαστεί μάλιστα ως ο τεράστιος Ιστορικός Συμβιβασμός για το καλό της Κύπρου και θα μοιραστούν όλοι μαζί το βραβείο Νόμπελ στο παντοπωλείο της Στοκχόλμης.

Όχι λοιπόν! Να κάτσουν εκεί που βρίσκονται, να αναλάβουν τις ευθύνες της επιλογής που έκαμαν α) να μην στηρίξουν ενεργά τον Τάσσο στον πρώτο γύρο των εκλογών β) και να στηρίξουν μετέπειτα τον Χριστόφια.

Να παίξουν λοιπόν τώρα ενεργά το ρόλο τους καταγγελτικά διαρκώς με στοιχεία για τις όποιες ατασθαλίες και καταστρατηγήσεις των πάγιων κόκκινων γραμμών.

Να εξαναγκάσουν έτσι, τον Χριστόφια σε ρήξη αντί να την προκαλέσουν εκείνοι.

Ο μόνος τρόπος για «υγιή» αποχώρηση θα ήταν μία ρηξικέλευθη ενέργεια μεγάλου βεληνεκούς, δηλαδή η ταυτόχρονη «διάλυση» όλων των κομμάτων του κέντρου και η ενοποίηση τους σε έναν νέο δυναμικό φορέα του Κέντρου με νέα ηγεσία με έντονο το στίγμα της πολιτικής παρακαταθήκης του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ώστε να προκαλέσουν έναν έντονο κυματισμό προβληματισμών στην κοινωνία.
Αυτά νομίζω εγώ, προς το παρόν.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, διαβάστε προσεκτικά ποιοι είπαν και τι είπαν:

David Fried (26/6/2003):
«Όταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει τη διέλευση στρατιωτών μας μέσα από το έδαφός της, στο Βόρειο Ιράκ, της προσφέραμε δυο κίνητρα: αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια υπό μορφή δωρεών και δανείων και την Κύπρο υπό τη μορφή του Σχεδίου Ανάν».


Λόρδος Χάνεϊ (αμέσως μετά το "όχι" του κυπριακού λαού):
«Οι Ελληνοκύπριοι δεν πρέπει να διαφύγουν από το σχέδιο αυτό και δεν θα διαφύγουν»!


Αλέκα Παπαρήγα: (3/1/2008):
«Επιδιώκεται από τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία και την Ε.Ε. επαναφορά του Σχεδίου Ανάν...».


Jack Straw:
«Αν ξέραμε ότι δεν θα δεχόσασταν το Σχέδιο Ανάν, δεν θα σας βάζαμε στην Ε.Ε.»

Ταγίπ Ερντογάν (στο Μπούργκενστοκ):
«Με το Σχέδιο Ανάν, η Τουρκία εκπληρώνει όλους τους στόχους που έθεσε για την Κύπρο, τα τελευταία 50 χρόνια»

Και, το κερασάκι στην τούρτα. Σε ποίου τον λόγο τιμής ακουμπάει η Κύπρος:

Δημήτρης Χριστόφιας: (Ελευθεροτυπία, 11/10/2004):

«Ξένοι με καλούν να ρίξω τον Τάσσο Παπαδόπουλο ... Να ξεχάσουν ότι θα γίνω νέος Ταλάτ...».

Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας

Αρέσει δεν αρέσει ο Χριστόφιας είναι αυτή τη στιγμή Πρόεδρος της Κύπρου εκλεγμένος από τον λαό μέσα από νόμιμες διαδικασίες που δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν.

Έτσι, κάθε κριτική θα πρέπει να ικανοποιεί αν μη τι άλλο ένα βασικό κριτήριο σεβασμού αν όχι προς το πρόσωπο, αλλά προς τον Θεσμό, αλλιώς θα υπάρξει μια έντονη διολίσθηση στην πολιτική χυδαιότητα.

Το Κυπριακό, δεν ξεκίνησε το 74 και όσοι το αγνοούν αυτό μόνο καλή υπηρεσία δεν προσφέρουν στην πατρίδα.

Το Κυπριακό και η διακοινοτική ρήξη πάει από το 63 και σε αυτό έχουν ευθύνες αμφότερες οι "μητέρες πατρίδες" για διαφορετικούς λόγους και μέσα από διαφορετικές πραγματικότητες.

Το Κυπριακό από το 74 και μετά όμως δεν είναι πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μέσα από τις δύο κοινότητες γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ξεκάθαρα ζήτημα Εισβολής και Κατοχής -και μάλιστα πλέον, Ευρωπαϊκού χώρου από χώρα που "επιθυμεί" να μπει στην Ε.Ε.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν έχασε τις εκλογές επειδή ήταν "ανίκανος" ή ανεπαρκής. Ούτε γιατί ο λαός ήθελε 'έναν "Πρόεδρο Λύσης" λες και ο Τάσσος ήταν Πρόεδρος...διχοτόμησης. Αυτά, είναι ντροπή και να λέγονται.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, έχασε γιατί οι ίδιες οι δυνάμεις που έπρεπε να κινηθούν και να τον στηρίξουν είτε θεώρησαν τη νίκη δεδομένη είτε σαμποτάρισαν την κλειστή ομάδα συνεργατών που περιέβαλλε τον αείμνηστο Πρόεδρο.

Παράλληλα, μερίδα των πολιτικών του φίλων μετά το Ιστορικό Όχι του 2004, ερήμην του Προέδρου καλλιέργησαν στην κοινωνία μία τραγικά απαράδεκτη επιθετική συμπεριφορά προς όσους επέλεξαν το ΝΑΙ τότε, αγνοώντας πως πολλοί εξ αυτών ψήφιζαν το ΝΑΙ με τεράστια αγωνία για το μέλλον, με την ίδια αγωνία που είχαμε όσοι τότε ψηφίσαμε το ορθό ΟΧΙ.

Έμοιασε τότε, αυτή μερίδα να θέλει να ξανασπείρει διχασμό. Τεράστια επιπολαιότητα την οποία πληρώνουμε σήμερα έχοντας στην διακυβέρνηση της χώρας ανθρώπους που είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και έναν Πρόεδρο, στο ανώτερο σκαλοπάτι της Ιεραρχίας στερημένο ουσιαστικής Παιδείας και κινούμενο περισσότερο συναισθηματικά παρά Πολιτικά, αγνοώντας , υποτιμώντας επικίνδυνα το ίδιο το γεγονός της Κατοχής, υποτιμώντας επικίνδυνα το γεγονός πως η Κύπρος είναι Ευρωπαϊκή Χώρα (και ευτυχώς ενταγμένη στην Ευρωζώνη…).

Όσο ο κος Χριστόφιας παίζει χωρίς καμία αντίδραση από την κοινωνία τόσο θα διολισθαίνει προς μοιραία σενάρια, ακόμα και άθελά του, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την φιλοδοξία του να γίνει ο «άνθρωπος που επιτέλους έλυσε το Κυπριακό» και να τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης με τον σύντροφο Μεχμέτ. Το ίδιο ακριβώς βραβείο με το οποίο τιμήθηκε και ο μέγας «φιλέλληνας» Χένρι Κίσινγκερ….

Σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν έχει συναίσθηση της Ιστορίας του τόπου του. Το εθνικό περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε η Κύπρος εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια του είναι κάτι το «φλου» και ο Πολιτισμός του εξαντλείται φοβάμαι στις συναυλίες με ολίγον Θεοδωράκη και Τόκα με μερικά πασπαλίσματα από Τόκα.

Δεν διαθέτει την πολύτιμη αίσθηση Ιστορικής Συνέχειας που διαπερνούσε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και που σε μεγάλο βαθμό διαπερνά τον Γιατρό, αν και, πιστεύω πως ο τελευταίος υστερεί κατά παρασάγγας στην πολιτική οξυδέρκεια που διέκρινε τον τέως Πρόεδρο.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι αυτός που είναι. Πιθανόν, ένας αρκετά καλός ηθοποιός που πείθει για ένα φιλολαϊκό προφίλ, ίσως άριστος για τους στενούς πολιτικούς του φίλους και όσους τον εξυπηρετούν σε κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά, ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ και ΛΙΓΟΣ τόσο για την περιπλοκότητα του Κυπριακού, όσο και για την νέα διεθνή πραγματικότητα όπως αυτή αναδύεται από την Νέα Αμερικανική Πολιτική και την αποτελεσματική Τουρκική Διπλωματία.

Κανείς δεν θέλει να δει τον ηγέτη της χώρας του να αποτυγχάνει, εκτός αν πάσχει από πολιτική μωρία. ΄Ετσι, ούτε εγώ θέλω να δω τον κο Χριστόφια να αποτυγχάνει.

Αλλά, τι σημαίνει αυτό; Σε τι να μην αποτύχει και σε τι να πετύχει;

Να πετύχει λοιπόν, στη «Λύση».
Ερώτηση: Ως Κύπριος Πολίτης, θέλω να ξέρω επακριβώς ποια θα είναι η επόμενη μέρα της Λύσης που ονειρεύεται ο κος Χριστόφιας και οι περί αυτόν.
Και ποια θα είναι η επόμενη μέρα και η μεθεπόμενη και παρά-μεθεπόμενη για μας και τα παιδιά μας που είναι ανήλικα και πρέπει να μεγαλώσουν σε αυτή τη χώρα για αρκετά χρόνια ακόμα.

Δεν έχει ειπωθεί ούτε μία λέξη επ αυτού. Μοιάζει ο κος Χριστόφιας να θεωρεί πως όλοι μας θα συμφωνήσουμε χωρίς καμία συζήτηση σε όσα θα μας σερβίρει. Έχει την εντύπωση, πως ο Κυπριακός Λαός, «παρασύρθηκε» από τον Τάσσο Παπαδόπουλο στο πανίσχυρο ΌΧΙ και λέει «αφού αυτός μπόρεσε να τους πείσει για ΟΧΙ εγώ με τον ίδιο τρόπο θα του πείσω για ΝΑΙ».

Κλείνω τα μάτια μου και τον φαντάζομαι να κάνει από τώρα πρόβες για το δικό του «ιστορικό διάγγελμα». Βέβαια, δεν θα πει… «Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ», θα αρκεστεί στο «Κυπριακέ». Κανονικά θα πρέπει να συνεχίσει λέγοντας «Παρέλαβα από τον Τάσσο Παπαδόπουλο Κράτος και παραδίδω μια Κοινότητα, ως Κοινοτάρχης που είμαι».
Όχι, δεν πιστεύω πως ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι «Τούρκος» «όργανο των Αμερικάνων» «Προδότης» . Αυτά τα βρίσκω από φαιδρά έως γελοία και σε κάθε περίπτωση δεν είναι πολιτική κριτική και πολιτικός λόγος. Είναι συνθήματα απερίσκεπτα και άστοχα, ίσως και άδικα.

Απλά, ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι περιορισμένης πολιτικής και κοσμοπολίτικης εμβέλειας. Δεν φτάνει, δεν έχει ανάστημα, είναι ίσως άριστος για το κόμμα του αλλά μέχρι εκεί.

Αυτοί που με τα παίγνια τους πρόδωσαν τον Τ. Παπαδόπουλο ας όψονται. Όχι «εις Φιλίππους». Εδώ.

Αν πάντως στο τέλος γίνουν όλα αυτά που άλλοι σχεδιάζουν για μας χωρίς εμάς, δεν θα φταίει ο Χριστόφιας.

Εμείς θα φταίμε.